- Orpheus
- Orpheus, eī u. eos, Akk. eum u. ea, m. (Ὀρφευς), ein berühmter Sänger, Sohn der Muse Kalliope u. des Apollo od. Öagrus, Gemahl der Eurydice (s. Eurydice das Nähere), Nom., Cic. de nat. deor. 3, 45. Ov. trist. 4, 1, 17. Hyg. fab. 14. Apul. flor. 17. Lact. 1, 5, 4: Genet. Orphei, Cic. de nat. deor. 1, 41. Hyg. fab. 14, u. Orpheos, Ov. Ib. 600. Stat. silv. 2, 7, 40 u. 99: Dat. Orpheo, Ov. am. 3, 9, 21. Phaedr. 3. prol. 57 u. griech. Orphei od. (nach Prisc. 7, 8) Orphi (Ὀρφει), Verg. ecl. 4, 57: Akk. Orpheum, Cic. de nat. deor. 1, 107. Mythogr. Lat. 2, 44; u. Orphea, Hor. carm. 1, 12, 8. Verg. ecl. 3, 46. Prop. 3, 2, 1. Ov. met. 11, 23. Sen. ep. 88, 39: Vok. Orpheu, Verg. georg. 4, 494. Ps. Verg. cul. 290. Ov. met. 11, 44: Abl. Orpheo, Cic. Tusc. 1, 98. Iustin. 11, 7, 14. – Dav.: A) Orphaïcī, ōrum, m. (Ὀρφαϊκοί), die Anhänger des Orpheus, die Orphiker, Macr. somn. Scip. 1, 12. § 12. – B) Orphëicus, a, um, orphëisch, des Orpheus, versus (Plur.), Macr. sat. 1, 18, 17: praecepta, Longin. bei Augustin. epist. 234, 1. – C) Orphēus, a, um (Ὀρφειος), orphëisch, des Orpheus, vox, Ov.: lyra, Prop. – D) Orphicus, a, um (Ὀρφικος), orphisch, des Orpheus, carmen, Cic. de nat. deor. 1, 107.
Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch von Karl Ernst Georges. 2002.